Dankzij de nieuwsbrief van oud-collega en digitaal econoom Jeroen Verkroost werd ik onlangs geattendeerd op het fenomeen ‘Record Deal Simulator’. Een handige tool die artiesten, managers en labels helpt om gezamenlijk dealstructuren en winstforecasts te kunnen maken.

Het fascineert mij al jaren. Die intransparante wereld van de royalties, publishing rights en revshares in de muziekindustrie. Een labyrint van ondoorzichtige rechten. De knal die Netflix aan de zenders heeft gegeven, is natuurlijk lang geleden in de platenbiz door de streamingdiensten uitgedeeld. Natuurlijk zijn ook weer nieuwe verdienmodellen ontwikkeld. De 360 graden marketingmachine van artiesten is er een van. Maar dat neemt niet weg dat de muziekindustrie voor 90% nog wordt geregeerd door het royaltyfenomeen. We leven in een streamingtijdperk. De Record deal Simulator is een handig ontwikkeld online dashboard waar je leuk mee kunt spelen om te kijken hoeveel streams je überhaupt nodig hebt om meer dan droog brood te kunnen eten.

De muziekindustrie wordt nog voor 90% geregeerd door het royaltyfenomeen

eroen kwam met het volgende voorbeeldje: een Nederlandse band van vier man wil een jaar lang werken aan het schrijven van muziek, oefenen, optreden (nou ja, online dan), muziek aanpassen, opnemen en uitgeven. Met 30K voorschot (leefgeld) per man, 20K opnamekosten (snaren, apparatuur, geluidstechnici, mastering, studiodagen), 20K marketingbudget en een 50/50 royaltydeal moeten dan 80 miljoen streams (!) gerealiseerd worden om break even te draaien. Als je bedenkt dat de giga coverhit Zoutelande van Bløf op ca 48 miljoen streams zit…Tja.

Niemand minder dan Kanye West publiceerde op 16 september woedend op Twitter alle 113 pagina’s van zijn contract, dat de hele royaltybusiness op slavernij leek en voerde een kruistocht van enige weken tegen Universal Music om van zijn contract af te komen. Ondanks 8 miljoen dollar voorschot voor zijn zesde album en riant opnamebudget van 4 miljoen zou hij via Yeezy 3,2 miljard streams moeten halen om in de 50/50 winstdeling op zijn royalties terecht te komen. Dat haalt zelfs nummer 1 Ed Sheeran met gemiddeld twee miljard streams per nummer in geen honderd jaar.

Mijn pleidooi voor al die arme songwriters: start met product placement. Laat de streams als reclamebereik voor je werken. Neem nu dat bijzondere social media influencervolkje. Met een paar honderdduizend views verdienen ze al geld met het aanprijzen van allerhande producten.

Als celebs infiltreren ze ook al op feestjes. Hun ver-dienmodel zit aan de reclamekant. Natuurlijk zijn views geen streams en streams geen spots, maar bereik is bereik en gehoor is gehoor. Er zijn toch ook populaire schrijvers die hun favoriete plekken en restaurants meenemen in hun verhalen. Maak van die halve cent die je per stream verdient een dubbeltje. Jeroen van der Boom zou zijn favoriete kleding kunnen verwerken in zijn songs, Gordon zijn in zwaar verkerende Blushing koffieshops.

Terug naar Zoutelande van Bløf. Die hebben het al toegepast. Marketing in optima forma voor dat kleine dorpje met 1635 inwoners in de gemeente Veere op Walcheren. Denk alleen dat de gemeente Amsterdam een groter budget heeft voor Citymar-keting. Tip voor René Froger?

• Tweet